Okul ve eğitim yıllarım başarılı bir öğrenci olarak devam etti ve bitti. Yıllıklarda, anılarada, hafızalarada ise yalnız ve agresif, izahiyat eksikliği çeken uyumsuz biri olarak kaldım. Bazen hata bende mi diye kendimi sorgulattınız bana. Bazen de hatanın kendisi benim diye düşündürttününüz. Ne acılar yaşadım, ne gözyaşları döktüm bilmediniz, bilemediniz. Bir sokak hayvanına gösterdiğiniz yapmacık ilginin dahi muhtacı oldum. Bazen önünde durduğunuz bir görsele benden daha fazla zaman ayrıdınız, ilgilendiniz. Varlığımın düşmanı olacak kadar yalnız kaldım. Konuşmaktan nefret edecek kadar susutum. Dışım matemli, içim mezarlık oldu. Birçoğunuzu yüreğime gömdüm. Fiziksel var oluşunuzun artık bende bir anlamı yoktu. Fakat yaşanmışlıklar neticesinde bıraktığınız manevi yaralar sizinle birlikte yok olmadı. En çok da beni kaçınız hatırlıyordur diye merak ediyorum ve acaba nasıl hatırlıyorsunuz beni. Kimse ye soramadım. Eski cesaretimde kalmadı zaten zamanla.
Verilen sözler oldu hiç tutulmayan ya da söylendikten sonra unutulan. Olamaz mı, illaki olabilir. İnsan beyni unutmaya meyillidir yapısı gereği. Ama söz vermeninde diyeti unutmamak üzre değilmidir. Verilen her söz karşı taraf için bir umuttur. Umudu olmayan isan yaşar ama, bir umuda sahipse, hevesle yaşar. O umud elinden basit bahanelerle alınırsa işte o zaman yaşama hevesi kaçar. Umut öldürür kısacası. Ölüme azmettiren umutlarım neticesinde eve kapanmalarım zamanla içime kapanmalara döndü. Acı çekmesinler diye hiç bir eli tutamadım kalan ömrümde. Kimsenin gözbebeklerinde kendi yansımamı göremedim hiçbir zaman. Yalnızlığı en çok yanımdaymış gibi davrananlardan öğrendim. Ben yalnız kalına bilir sanıyordum, meğer yalnız yaşanır ve yalnız da ölünürmüş. Elimde olmayan bu hastalığımdan dolayı haketmediğim ve unutamadığım ölümleri çok yaşadım bir başıma. Kendi cenazemi kaldırıp namazımı yine bir ben kıldım.
Sonraları canımın yanmasına dayanacak takadim kalmadığından sosyal hiçbir faaliyetim olmadı.Anlaşıla bilmekti istediğim tekşey. Yalanlarıyla, eğrileriyle sevmiştim hayatıma dokunan herkesi. Ön yargılarla karşılamış, fikirleriyle uğurlamıştım bir çoğunu. Sarılacak bir gövde, ısıtacak bir gülüş, bir tatlı söz hayatımı topyekün değiştire bilirdi.
Beni kurban olarak sayın bu topluma ama ne olur benden ve bundan sonra insalığı yeniden yeşertin yüreklerinizde. Bir gülümseme onurunuzu yüceltmekten başka birşey eksiltmez ruhunuzdan. Kısa muhabbetler karşınızdakine bir çicek tohumu ekmenizi sağlar. Anlaşılmak yerine anlatmayı deneyin kendinizi hayatı size ve yanınızdakilere kolaylaştırın. Dinleyin dinleyin dinleyin, anlayın anlayın anlayın...birilerine gölge olmak yerine yoluna ışık olmayı tercih edin. En önemlisi ise tanımaya çalışın karşınızdakini, belki de sizin bilmediğiniz ya da onun anlatamadığı özel ve önemli bir durumu söz konusudur. Tanıyın tanıtın önyargılı olmayın. Mutluyken söz vermeyin mesela yada kızgınken cevap, heleki üzgünken asla kararvermeyin. Unutmayın ne olur, dünyayı sevgi kurtaracak ve bir insani sevmekle başlayacak herşey. Düşünün ki adınızı hatırlayan son insan da öldüğünde sizi bu dünyada tanıyan hiç kimse kalmayacak. Yani hiç yaşamamış olacaksınız. Tadını çıkararak sevin sevin sevin.
Ben mi ?...
Geriye ne kadar kaldı bilmiyorum ama az kaldığını hissediyorum. Unutamadığım her anımla bir yatak odasında elimden geldiğince yazmaya çalışıyorum. Yazabildiğim kadar, kelimeler yıpranana kadar, kurulmamış cümle kalmayana kadar yazacağım. Çünki artık beni iki kere tanımanız lazım. Hipertimezinin yanına bir de AFAZİ hastalığını ekledim. Konuşamıyorum. Artık bir çok şey için geç kaldınız, bari benden sonrakilerine erkenden yetişin. Suçlu olmanız affedilmeyeceğiniz anlamına gelmiyor. Hepinizi affettim. Olurda yaşantıma dokunan ve yazımı okuyan birileri çıkarsa pişmanlık duymasınlar. Hakkım hepinize helaldir. Mezarıma çiçekle gelip gülümseyen herkesle ödeşmiş oluruz.
Bitti
Bittim
Bitirdik.
